HEALTH

Waarom we niet graag worden verteld wat we moeten doen…

power

Je houdt er waarschijnlijk niet van dat je verteld wordt wat je moet doen. Ik ook niet. Ik hou er niet eens van om gevraagd te worden iets te doen wat ik toch al zou doen. Toen ik klein was, haatte ik het toen mijn ouders me vroegen om de vaatwasser uit te laden toen ik al van plan was om het te doen. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik kinderachtige manieren achter me heb gelaten, maar ik krijg nog steeds een verstrakking in mijn buik als dat soort dingen gebeuren. Gisterenavond werd ik helemaal gek toen mijn vrouw me vriendelijk vroeg om wat rustiger te zijn sinds de mensen sliepen.

Wat zorgt ervoor dat we deze negatieve reacties krijgen als anderen ons gedrag proberen te veranderen? Deze vraag heeft nu een bijzondere relevantie, gezien de intense en zelfs gewelddadige weerstand die we hebben gezien tegen een aantal van de COVID-gerelateerde richtlijnen rond het in quarantaine plaatsen en het dragen van maskers.

Het antwoord varieert van persoon tot persoon, maar dit zijn enkele veel voorkomende thema’s.

We hebben behoefte aan autonomie.

De noodzaak om de baas te zijn over ons eigen handelen is in ons ingebouwd. En dus schuren we tegen het gevoel in dat iemand anders ons beheerst. We beginnen onze autonomie te doen gelden zodra we dat kunnen. De peuters staan erop om “het zelf te doen”, zelfs als het hun ouders frustreert. De zestig seconden die mijn tweejarige kinderen nodig hebben om in hun eigen autostoel te klimmen, voelen als uren van mijn leven die ik nooit meer terug zou krijgen (misschien omdat het tegen mijn eigen behoefte aan autonomie aanliep).

Onze behoefte aan een gevoel van agentschap groeit naarmate we dat doen. Het begint echt rond de adolescentie, als tieners naar de volwassenheid toe gaan. En niet voor niets. Autonomie is een van onze fundamentele psychologische behoeften. Een grotere autonomie gaat gepaard met allerlei goede resultaten, zoals minder depressie en angst. Dus wordt ons verteld wat we moeten doen, en dat druist in tegen onze eigen natuur.

We voelen ons machteloos.

Het opgeven van onze autonomie voelt als het geven van onze macht aan iemand anders. Nu mogen ze beslissen waar we naartoe gaan en wat we dragen, en of we zonder masker een winkel binnen mogen. Minder machtig zijn dan een ander voelt niet goed, met reden. Een eenzijdige positie is vaak een plek van zwakte, en betekent dat we misschien minder van onze behoeften worden vervuld.

Macht betekent ook controle, en als we verteld worden wat we moeten doen, kan het voelen alsof we de controle aan iemand anders geven. Weerstand bieden aan verzoeken of bevelen van anderen kan een manier zijn om onze macht terug te winnen, zelfs als dat betekent dat we tegen ons eigenbelang handelen (zoals het weigeren van een veiligheidsgordel te dragen).

We voelen ons als een kind.

Voor velen van ons brengt het feit dat ons verteld wordt wat we moeten doen ons terug naar onze kindertijd, wanneer onze ouders en leraren ons moeten vertellen wat we moeten doen. We keken er waarschijnlijk naar uit om op te groeien en onze eigen baas te zijn. Om eerlijk te zijn, ik weet dat dit een factor voor mij is. Ik hou er niet van om me als een kind te voelen als iemand me vertelt wat ik moet doen. En helaas leidt dat kindergevoel er soms toe dat we op een kinderlijke manier reageren, zoals het gooien van de volwassen versie van een woedeaanval, of het loslaten van woorden en het gebruik van vuisten.

Het impliceert kritiek.

Als iemand ons vertelt wat we moeten doen, zegt hij of zij ons te stoppen met wat we doen of iets te doen wat we niet doen. Dus natuurlijk voelt het alsof we bekritiseerd worden, wat niemand die ik ken leuk vindt. Het verwondt ons ego, dat altijd gelijk wil hebben.

We weten niet waar het eindigt.

We kunnen ook bang zijn voor een glibberige helling als iemand ons vertelt wat we moeten doen. Eerst vertellen ze ons dat we thuis moeten blijven. Dan om maskers te dragen als we naar buiten gaan. Wat is het volgende? We maken ons misschien zorgen dat onze basisvrijheden worden ontnomen, en beginnen onszelf verhalen te vertellen over hoe we in een totalitaire staat leven. Vaak zijn deze angsten niet gebaseerd op wat er eigenlijk van ons gevraagd wordt, maar op onze angst voor waar het naartoe zou kunnen leiden.

We waarderen het individualisme.

Tot slot zijn velen van ons trots op ons individualisme. We willen onze eigen beslissingen nemen en ons onderscheiden van de massa. Het volgen van collectieve bevelen zoals “onderdak op zijn plaats” of “maskers dragen als je geen sociale afstand kunt overbruggen” zou kunnen voelen als het opgeven van een essentieel onderdeel van onze identiteit. Deze factor is vooral prominent aanwezig in westerse samenlevingen, zoals de VS, die een premie op onze individuele identiteiten plaatsen.

Er zijn meer en minder bruikbare manieren om te reageren als ons verteld wordt wat we moeten doen, van stilzwijgend gehoorzamen tot gewelddadig verzet. Deze principes kunnen nuttig zijn om constructief te reageren:

Maak ruimte voor je reacties. Erken de gedachten en gevoelens die worden getriggerd wanneer je wordt verteld wat je moet doen. Laat gedachten los over hoe je “zou” moeten reageren, en merk gewoon op wat er door je geest gaat en hoe je lichaam reageert. Wees je bewust van je emotionele reactie, zoals het gevoel in je buik. Op deze manier kun je onnodige kritiek op jezelf loslaten voor hoe je reageert. Het geeft je ook een beetje ruimte om bewuster te kiezen hoe je reageert.
Let op je veronderstellingen. Kijk of een van de hier genoemde factoren een rol speelt. Voelt het alsof je verteld wordt dat je je macht moet opgeven? Uw autonomie? Denk je dat je als een kind wordt behandeld? Ben je bang dat je de controle over je leven volledig opgeeft? Merk op dat de geest…

Similar Posts